கோமகனின் “தனிக்கதை “முன்னுரை -தாட்சாயணி

எழுத்து என்பது எப்படி சிலருக்கு மட்டுமே வாய்க்கிறது? எழுத்தை நேசிப்பவர்கள் வாசிப்பின் மூலம் தம் நேசத்தைக் காட்டுபவர்களாகவும், எழுதுவதன் மூலம் அதை வசப்படுத்துபவர்களாகவும் இருக்கின்ற வேளைகளில் எழுத்து சிலரை இளம் பருவத்தில் ஆகர்சித்துக் கொள்வதாகவும், சிலருடைய வாழ்வில் நடுப்பகுதியில் வந்தமர்வதாகவும், இன்னும் சிலருக்கு அவர்களின் ஓய்வுக்காலத்தில் அவர்களது உணர்வுகளுக்கு வடிகாலாவதாகவும் அமைந்து விடுகின்றது. சிறு சோம்பலுணர்வு, எழுத்துச்சூழலின் கிறுக்குத்தன்மை பல பேனாக்களுக்கு ஓய்வு கொடுத்ததுண்டு. எழுதாத பேனாக்கள் இன்னுமிருக்கின்றன.எழுதக்கூடாத பேனாக்கள் எழுதிக் கொண்டுமிருக்கின்றன. எவ்வகையிலோ எழுத்துக்கள் நகர்கின்றன. தக்கன நிலைக்கின்றன. அல்லன காலப்போக்கில் காணாமல் போகின்றன.

இவ்வகையிலேயே கோமகனின் எழுத்துக்கள் அவரது நடுவயதில் அவரைத் தேடி வந்து சேர்ந்திருக்கின்றன. வாழ்க்கையில் போராடி ஈழத்தின் யுத்தச் சூழலுக்குள் அலைக்கழிந்து, புலம் பெயர் தேசமொன்றில் கரையேறிய அவரது உணர்ச்சிப் பெருக்குகள் சொற்சித்திரங்களாகியிருக்கின்றன. கோமகனை நான் முதலில் அறிந்து கொண்டது அவரது வலைப்பூக்கள் வழியாகத்தான். இயற்கை மீதான நேசத்தின் விளைவாக விருட்சங்கள், பறவைகள் பற்றிய தேடலொன்றின் போது காணக் கிடைத்ததே அவரது வலைப்பூப் பக்கம். அதன் வழியே நீண்டு, நீண்டு போன தேடலில் கோப்பாயின் மண்வாசனை கலந்த எழுத்துக்கள் வாசிப்பினூடே நெருக்கத்தை ஏற்படுத்தின. அதன் பின்னர் எழுத்தாளர் வடகோவை வரதராஜனுடனான ஒரு உரையாடலின் போதே கோமகன் அவருடைய சகோதரர் என்பதையும் அறிந்து கொண்டேன். இந்தப் பின்கதை இருந்ததனால் தான், முன்னுரைக்கான தகுதி என்னிடம் இருக்கிறதோ இல்லையோ கோமகன் முன்னுரை எழுதித் தரமுடியுமா எனக் கேட்டபோது மறுக்காமல் ஒப்புக் கொண்டேன்.

செம்மண்ணும், வியர்வையும் கலந்த விவசாய பூமியாய், வெங்காயப்பூ மணமும், வாழைச் சலசலப்பும் நிறைந்த கோப்பாயில் மாலைப் பொழுதுகளில் தரவைக்கு ஓட்டிச் செல்லப்படுகின்ற மாடு,கன்றுகளின் கலகலப்பும் கோப்பாய்-கைதடி நீரேரியில் நீரோட்டம் அதிகரிக்க அங்கு வந்தமரும் எண்ணிறந்த பறவைகளின் இரைச்சலும் மனதுக்கு நெருக்கமாயிருக்கும் போது, கோமகனின் கதைகளின் ஊர்வாசம் என் மனதில் எளிதில் ஒன்றிப் போவதற்கு வேறு காரணம் தேவையில்லை.

இந்தத் தொகுப்பில் அவரது பதினாறு கதைகள் இருக்கின்றன. ஏற்கனவே வேறு,வேறு இணையங்களில் தொட்டந்தொட்டமாக அவற்றைப் படித்திருந்தாலும், இந்த முன்னுரைக்காக வேண்டி அவற்றைத் திரும்பவும் படித்தேன். ஒட்டுமொத்தமாகப் பார்த்தால் ஈழத்தின் சமூக, அரசியல் காரணிகள் கதாசிரியரது வாழ்விலும், எழுத்திலும் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கிறன. நாட்டை விட்டுப் புலம் பெயரல், அதைத் தொடர்ந்த தனித்த இயந்திரகதியான வாழ்க்கை, பாதுகாப்பான இடத்தைச் சென்றடைவதற்கான உத்தரவாதமின்மை, இராணுவத்தாலும், இயக்கத்தினாலும் தொடர்ச்சியாக மக்களுக்கு ஏற்படுத்தப்படும் நெருக்கடிகள், இராணுவத்தின் அட்டூழியங்கள்,புலம் பெயர் வாழ்வின் மீதான அக,புற அழுத்தங்கள், தாய்மண் மீதான ஏக்கம் என உணர்ச்சிகளுக்கு வடிகால் கட்டியிருக்கிறார் கோமகன். இத்தனைக்குள்ளும் இயல்பான எள்ளலும்,கிண்டலும் தொனிக்கும் எழுத்துக்கள் இவ்வளவு பிரச்சினைகளையும் எவ்வாறு கடக்கலாம் என்பதையும் உள ஆற்றுப்படுத்தலுக்கு நகைச்சுவையும் பங்களிக்கும் என்பதையும் தம் வழியில் சொல்லிப் போகின்றன. இந்தப் பதினாறு கதைகளையும் ஒருங்கே பார்க்கிறபோது அவற்றை மூன்று வகைகளுக்குள் அடக்கிவிட முடிகிறது.

ஒன்று, புலம் பெயர்வதற்கு முன் சொந்த மண்ணில் அவர் கண்ணுற்ற சாதீய அடக்குமுறைகள், சமூகப் போக்குகள் மற்றும் போராட்டச்சூழல்.

இரண்டு, புலம் பெயர்ந்த சூழலின் சுற்றாடல், அங்கு வாழ்கின்ற எம்மவரின் நெருக்கடிகள், முற்றிலும் புதிய வாழ்க்கைக் கோலங்கள்.

மூன்று,புலம் பெயர்ந்த நிலையிலிருந்து மீள ஊர் சென்ற பின் காண்கின்ற அவலங்கள்,தாய் மண் மீதான பற்றுக்கு அப்பால் எதுவும் செய்ய முடியாத கையாலாகாத்தனம்.

இம்மூன்று நிலையிலும் நின்று கொண்டு கோமகன் தன்னால் புரிந்த, புரியப்பட்ட உலகத்தை ஏனையவர்களுக்கும் இனங்காட்டியுள்ளார்.

புலம் பெயர்தலின் இன்னொரு விளைவு என்னவெனில் முன்னெப்போதும் இல்லாத வகையில் நாடுவிட்டு நாடு காண் பயணங்களை நம்மவர்க்கு சாத்தியமாக்கியுள்ளது. ஒரு காலத்தில் மணியன், சிவசங்கரி போன்றோரின் பயணக் கட்டுரைகள் தோற்றுவித்த ஆவலையும், வியப்பையும் இன்று நம்மவர்களின் புலம் பெயர்வுப்படைப்புக்கள் ஒருங்கே ஏற்படுத்துகின்றன. அவ்வகையில் கோமகனின் சில குறிப்பிட்ட கதைகளும் புதிய தேசங்களை எமக்கு அருகாமையில் கொண்டு வருகின்றன.

இனப்பிரச்சினை வேர் பிடித்துக் கொண்டிருந்த காலத்தில் கோமகனின் புலம் பெயர்தல் நிகழ்ந்திருந்தமை அவரது கதைகளை ஒருசேர வாசிக்கின்ற போது புலப்படுகின்றது. நேரடியாக ஒரு சம்பவத்தை உணர்வதற்கும் அதையே இன்னொருவர் வாயிலாகக் கேட்பதற்குமிடையே நுண்ணிய வேறுபாடுகளேனும் இருக்கத்தான் செய்யும். இந்தக் கதைகளைப் படித்தபோது எனக்குத் தெள்ளெனத் தெளிந்த விடயங்களிலிருந்து ஊகிக்க முடிந்தது, அவரது நேரடித் தரிசனங்களையும், மறைமுகப் பார்வைகளையும். எனினும் கோமகன் எந்தக் காலத்தில் நின்று கதையை எழுதினாலும் தான் ஊரில் வாழ்ந்த காலப் பகுதிக்கு கதையை எப்படியோ நகர்த்திச் சென்று விடுகிறார்.அதனால் கதையின் சில பலவீனங்கள் காணாமல் போகின்றன.

இயக்கங்களுக்கு அலையலையாய் அடித்துச் செல்லப்பட்ட இளைஞர்களும், அதற்கு சற்று முற்பட்ட காலத்தில் சாதியின் பெயரால் நலிவுற்றோர் மீது ஏற்படுத்தப்பட்ட கொடுமைகளும் சகிக்க முடியாத துவேஷத்தின் துர்நாற்றங்களும் கோமகனின் எழுத்தில் பிரதிபலிக்கின்றன. (சின்னாட்டி, அவர்கள் அப்படித்தான்) தீர்ப்பினைக் கையிலெடுக்கும் அதிகாரத்தைத் தாமே எடுத்துக் கொண்டபின் சமூகக் குற்றங்களுக்கான மரண தண்டனையை இயக்கங்களே வழங்கிய கதை ‘அவர்கள் அப்படித்தான்’. பல இயக்கங்கள் முகிழ்த்தெழுந்த காலத்தில் மாற்று இயக்கத்தவர்கள் துரோகிகளாகவும்,காட்டிக் கொடுப்பாளர்களாகவும் மின் கம்பங்களில் கட்டப்பட்டு துரோகிகளாய் அடையாளப்படுத்தப்பட்டுக் கொல்லப்பட்ட ஒரு அவலம் எங்கள் மண்ணுக்கிருக்கிறது. இன்று சம்பந்தப்பட்டவர்கள் அது தொடர்பான மன உளைச்சல்களும்,சுய பரிசோதனையுமாக இருக்கும்போது, சாதீயம் என்ற காரணத்திற்காக அந்தக் கொலை இக்கதையில் நியாயப்படுத்தப்படுகிறது போலத் தோன்றுவதை என்னால் மறுக்க இயலவில்லை.

மேலும் ‘பாஸ்போர்ட்’ கதை மூலம் அரசாங்கத்தின் பாஸ்போர்ட் நடைமுறைக்கு மேலதிகமாக இயக்கத்தின் பாஸ் நடைமுறையால் மக்கள் அலைக்கழிந்தமையையும், மக்களிடம் நல்லபேர் எடுப்பது போல் பாஸ் கொடுத்து அனுப்புவதும், பின்னர் இன்னொருவர் மூலம் தடுத்து நிறுத்தி மேலும் பணம் அறவிடுதல் பற்றியும் சற்று எள்ளல் தொனியோடு விளக்கப்படுகின்றது. இக்கதையிலேயே அப்துல் ஹமீது புட்டான் எனும் போலிப் பெயரில் ஏஜென்டினால் அனுப்பப்படுவதைச் சுட்டிக்காட்டும் எழுத்துக்கள் கடல் தாண்டிய ஏராளம் பேரின் அனுபவத் தெறிப்பாக வந்து வீழ்கின்றன.